اندیشه های روان

​سر در گِرُو یار بِدادی و شدی قاسم سردار، 

سر در گُمَم از دست بریده ت

چو میر علمدار….

بخوانید برایش: 

علمدار نیامد… 

باز هم علی تنها شد و رفت مالک اشتر… 

علمدار نیامد… 

مختار به پا خیز… 

بگیرید،  انتقام خون وحید وهادی و قاسم، 

که سردار نیامد

علمدار نیامد

جان داد و به جان علی و فاطمه پیوست، 

جانان جهان رفت

نیامد… 

بِجُنبید

نخوابید

سلیمانی شوید سخت بتازید… 

مختار شود هر نفر از ما

بگذشت بزن در رُویِ دشمن

بگذشت ترور ها…

که ایران شده است ملک سلیمان و سلیمانیِ ایران

نَمُرده ست،

ایران شده است پُر زِ سلیمانیِ سردار

بردار سَرَت را که ببینی که تمام است…

ویرانه شده کاخ سفید و تلاویو و این وعده مان است…

میاییم…

بر سرخی سیما و رخ یار قسم سرخی آفتاب نبینید… ببینید

تمام است…

                                      ”نگار”

​خواهی که اگر دل ببری برجایی

بر قم بروید اگر کرم می خواهی

این دل به هوای تو هوایی شده است

با عشق تو این شبا،شبایی شده است

تاریک شده این دل و تو مهتاب منی

رویای قشنگ عشق، تو خواب منی

خورشید منی و من حواسم همه توست

معصومه چه زیبا و برازنده ی توست

فخر همه دختران شمایی بانو

بانوی تمام عمر مایی…بانو

بانوی تمام عاشقان امشب ده

عشق همه عشاق حرم بی پرده…
“نگار”

(کپی با ذکر نام لدفا???)

شاعری بودم تمام عمر، مشهورم نکرد

عشق گفتا چشم زن تا شهره ی شهرت کنم

علی علت رویداد غدیر است    

دانند همه علی قدیر است

خیبر شکن است حیدر ما

چو شیر ژیانی وی دلیر است

با ستمگران پر خشم و کینه

ولی با دوستان همچو حریر است

زیر سایه اش مامن امنی

بهر شیعه ی حق امیر است

در وادی وی نه ابریشمی فرش

که زیر پای وی فرش حصیر است

آن زمان که بود ایشان خلیفه

خیالش نکنی ایشان فقیر است…

کافر و مسلمان،همه دنیا

در مرام این امیر اسیر است

در مقابل مرام ایشان

نگار و غزلش خیلی حقیر است
“نگار”

من بگفتم که نگارم

که نگاری نتوانی که ببینی

که ببینی خنده بر لب چو شراب است

حرام است

چو ببینی تو نگاری

چشم و ابروی کمانی

دگر از خود بگریزی

به لطفش

چو زنی شانه به زلفش

دگر آیینه نخواهی

دگر این چشم به جز روی رخ یار نبیند و نچیند دگر آن دست 

به جز مهر خیالش

دگر آن اسب خیالت نرود جز به سرایش

دل تنگت دگر از می بگریزد

که مبادا که رود

یار

ز یادش…….